Masmut - Els Pedregals (4c, 90 m, derrigorrez 4b) eta Cacho para todos (4c, 85 m, derrigorrez 4c)

Donostian asteburu luzea tokatzen da (danborrada) eta lanean festa dugunez Els Ports eta Masmutera hurbiltzeko aprobetxatzen dugu. Ez digu eguraldi ona egiten, baina tira, zerbait eskalatu dugu.

Masmutera hurbildu ginen egunean oso egun hodeitsua suertatzen zen. Horrez gain, 2 ºC-ko tenperatura “goxo” bat egiten zuen eta haize pixka bat zebilen. Ez zen giroa eskalatzekoa, baina euskaldunak garenez aurrera jarraitu eta horman sartzea erabaki genuen. Arropa apur batekin dena konpontzen da. Aurreko egunean euria egin zuen eta arroka oraindik ez zegoen guztiz lehorra.

“Els Pedregals” eta “Cacho para todos” izeneko bideak egiten genituen. Bietatik, gehien gustatu zaiguna (eskalada motagatik, arrokagatik eta ekipazioagatik) “Els Pedregals” izan da. Aipamen batzuetan “Cacho para todos” bidea Masmuteko bide errazena dela diote. Egia da ez dela oso zaila eta nahiko ongi ekipatuta dagoela, baina eskalada bitxia dauka. Diedro-tximinia moduan eskalatzen da ia bide osoan eta kanala osatzen duen eskuineko horma nahiko higatuta dago uragatik. Guri zertxobait arraroa egin zitzaigun (nahiko “arrastaka” ibili ginen).

OHARRAK: Herrian dagoen “Sociedad” tabernan inguru hauetako aipamen eta krokisak aurki daitezke (zerbitzariari galdetu).

Tabernan aurkitu genituen aipamenetan “Els Pedregals” ireki zutenek (Luis Royo eta Julio Benedé bikote ekipatzaile ezagunak) bidea 2007ko azaroaren 4ean ekipatzen hasi zirela diote (broka apurtu egin zitzaienez, ez zuten amaitu). Noiz amaitu zuten ez da aipatzen (edo guk ez genuen aurkitu). Hori dela eta hilabete hori jarri dugu bidearen irekiera-data modura.

“Els Pedregals” bidearen eskuinean paraboltekin ekipatutako 3 bide daude (oso ongi ekipatuak). Horietako batek, “Els Pedregals”-etik hurbilen dagoenak, luze ugari dituela eta aurrekoarekin R3 bilgunean elkartzen dela dirudi. “Els Pedregals” bidearen antzekoa ematen du, baina zertxobait bertikalagoa. Ez ginen sartu egitera hotzagatik. Norbaitek badaki bidearen izena eta zailtasuna? Informazio hori eskertuko nuke.

Iristeko: Peñarroya de Tastavins herrira hurbildu. Herriko sarreran, Tastavins hotelaren aurrean, “peñas de Masmut” kartelarekin adierazita dagoen zementuzko pista hartu. Pista horri jarraitu behar zaio 3 km inguru (eskema ikusi). Lehenengo herena zementuz osatuta dago. Gero, zati labur batzuk izan ezik, egoera onean dagoen lurrezko pista bat da. Aparkalekuan 4-5 kotxentzat tokia dago.

Hurbiltzeko: Aparkalekutik, gure ezkerrera, hormak ikusiko ditugu. Gure aurrean PR-TE 157 Arroyo Los Prados ibilbideko bidea (beherantz egiten du) jaiotzen da. Bide hori hasten den tokian, zertxobait ezkerrera, hain nabaria ez den beste bide bat adierazten duen mugarria ikusiko dugu. Bide horrek inguru hauetako bide klasikoetara (Aresta GAS…etab) hurbilduko gaitu.

“Els Pedregals” bidea dagoen ezproira hurbildu nahi badugu, onena ipar aldera jotzen duen bidetik 30 metro inguru igotzea da. Pinuditik irtetean edo irten baino zertxobait lehenago, eskuinean, hormara hurbiltzeko bidea adierazten duten mugarriak ikusiko ditugu. Horiei jarraitu eta aparkalekutik 4 minututan bideen oinarrian gara.

Els Pedregals (4c, 90 m, derrigorrez 4b)

Bidea ireki zutenek aipatzen dutenez “Bidearen izena ibilbidean erabiliko ditugun uharri marroiengatik da”. Gozatzeko bidea.

L1 (30 m, 9 aseguru, 4c). Euste leku oneko plaka hasieran (lehenengo bi herenetan). Azken herena itsasgarritasunezkoa eta euste leku txikiekin.

L2 (25 m, 6 aseguru, 4c). Uharri potoloak dituen pitzadura-kanala hasieran. Gero, euste leku txikiko plaka. Azken metroak oso etzanak. Bilgunea zulo nabari batean.

L3 (15 m, 4 aseguru, 4c). Arroka oso trinko eta oneko luzea. Sabai-sabela behetik ematen duena baino errazagoa da. Oso ongi babestuta dago (A0 modura ere egiteko prestatuta dago). Sabela gainditu ondoren eta bilgunera iritsi arte, zati erraza. Bilgunea plataforma handi batean egiten da. L2 eta L3 luzeak elkartzeko aukera dago, baina orduan bikotearen arteko komunikazioa ez litzateke hain ona izango. Plataformatik ezkerrera eginez bidea uzteko aukera dago.

L4 (20 m, 4 aseguru, 4b). Horma motz bat hasieran, gero errazagoa. Uharri handiak (bateren batekin arreta izan; gehienbat arroka bustia badago). Bilgunea ipuru batean egiten da (bloke batean zinta bat ipiniz indartu daiteke).

Jaitsiera: Azken bilgunetik ezkerrera jaitsi. Ageriko jaitsiera. 5 minututan berriro gara kotxean edo bidearen oinean.

Materiala: 9 zinta + bilgunerako materiala. Friendsak eta fisureroak ez dira beharrezkoak.

Arroka: Kareharria (konglomeratua)

Orientazioa: Hegoa.

Iraupena: 1h.

Nork ekipatua: Luis Royo eta Julio Benedé, 2007ko azaroa.

Cacho para todos (4c, 85 m, derrigorrez 4c)

Arroka-zubietan altzairuzko eraztunez eta paraboltez ekipatutako bidea. Arroka-zubiren bateko eraztuna kanaletik urak jaisten duen zikinkeriagatik erdi ezkutatuta dago. Behetik gora begiratuta, kanalaren eskuin aldeko arroka nahiko higatuta dago uragatik eta nahiko irristakorra da. Bidea zertxobait zikina aurki dezakegu, baina ez molestatzeko haina. “Sociedad” tabernan aurkitu genuen aipamenean “Masmuteko ekipatutako bide errazena. Aragoiko hainbat eskalatzaileek ireki zuten eskalatzen hasten zirenek erabiltzeko eta disfrutatzeko asmoarekin” jartzen zuen.

L1 (25 m, 4 aseguru, 4a). Arroka labainkorra duten bi plaka erlaitz txiki batez bananduak. Bilgunea bloke handian aurkituko dugun altzairuzko eraztunean egiten da.

L2 (25 m, 4 aseguru, 4c). Estutu behar den plaka bertikala. Trukua diedrotik irtetea da, baina gorputzak barruan sartzea eskatzen du. Bilgunea 2 paraboltez osatuta, eskuinean.

L3 (20 m, 3 aseguru, 3c). Lehenengo metroak kanalaren ezkerrean geratzen den plaka etzanetik egiten dira. Bilgunea parabolt batez osatua.

L4 (15 m, 1 aseguru, 4c). Landatutako bloke handira iritsi arte ia horizontala den kanala. Blokeko pasagunea, ziala baino deserosoa da. Ongi babestuta dago blokean estrategikoki ipinita dagoen parabolt batekin. Nahi baldin bada aurkituko dugun zuhaixka batekin lagundu gaitezke pasagunea emateko. Zuhaixka hori justu bloke handiaren azpian dago. Bilgunea blokea gainditu eta metro batzuk gorago ezkerreko horman aurkituko dugun parabolt batean. L3 eta L4 luzeak elkartzeko aukera dago.

Jaitsiera: Azken bilgunetik arreta apur batekin, oinez, gora igo. Hortik mugarriak jarraitzea soilik geratzen da jaitsiera aurkitzeko (destrepe txikiren bat dauka). Kotxera edo bideen oinarrira itzultzeko 10 min inguru beharko ditugu.

Materiala: 4-5 zinta + bilgunerako materiala. Friends edo fisurero handiren bat ongi etor daiteke (gehien bat L2 luzerako).

Arroka: Kareharria (konglomeratua)

Orientazioa: Hegoa.

Iraupena: 1h.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Castell de Montmell - Espolón guerrero (4c, 160 m, derrigorrez 4b)

Muntanyes de Prades inguruan (La Riba, Arbolí…) egun pare bat pasa ondoren Penedeseko paraje honetara hurbildu ginen bide erraz bat egiteko asmoarekin. Egun hotza, baina eguzkitsua suertatzen zaigu. Ez du haizerik egiten eta gandorrean tenperatura atsegin batez gozatzen da. Itsaso aldera eta baita barru aldera dauden bistak, benetan ederrak.

Bidea hemen hanka aurkituko ditugun paraboltez ekipatuta dago, bilguneak guk nahi dugun tokian egiteko aukerarekin. Hala ere, pasagune gogorrenetan beti aurkituko dugu gutxienez parabolt bat pasagunea babesten. Bere garaian paraboltak horiak izan behar ziren, baina kolorea galdu dute (nahiz eta oraindik baten batek kolore arrastoak agertu) eta arrokarekin erraz mimetizatzen dira. Baten bat saltatzea normala da.

Orokorrean bidea trepada erraz bat da, baina zailtasun puntual batzuekin: horma pare bat, beste plaka pare bat eta sabel bat. Bidea ez da oso airetikoa eta edozein unetan uzteko aukera dagoela sentsazioa ematen du.

Lehenengo luzeak motzagoak egin ditugu. Aipamen batzuetan luzeagoak egiten dituzte, baina horrela lagunen arteko komunikazioa zaila egiten da. Hala ere, bakoitzaren gustura, luzeak luzeagoak edo motzagoak egin daitezke. Friends joko bat eta baga batzuk eramaten badira, bilgunea ia edozein tokitan eraikitzeko aukera dago.

Ez da hara egitera joateko bidea, baina inguruan bagaude eskalada egun eder bat igarotzeko aukera polita izan daiteke. Gandorretan eskalatzen hasteko bide aproposa. Eguneko jarduera Talaia de Montmell gailurrera igoz eta elizak bisitatuz osa daiteke.

Iristeko: TV-2401 errepidetik La Juncosa de Montmell herrira hurbildu. Mirador del Penedés herritik hurbiltzen bagara, La Juncosara iritsi baino ehun metro lehenago ezkerrera dagoen asfaltatutako pista hartu behar da. Bidea adierazten “Area Recreativa Forestal de Montmell” kartela dago. Bisbal de Penedés herritik bagatoz, bidegurutzea herria pasa ondoren dago.

Asfaltatutako pistari jarraitu (700 m) eta ondoren lurrezko pistari, zerbitzuguneko aparkalekura iritsi arte (errepideko bidegurutzetik guztira 3 km inguru). Zerbitzuguneak mahaiak, eserlekuak, komunak eta sua egiteko tokiak ditu.

Hurbiltzeko: Aparkalekutik gora, ezkerrean, Església Nova de Montmell eliza ikusten da. Eliza aldera igo eta pistara iristen garenean “Església Románica de St. Miquel 800 m” adierazten duen kartela ikusiko dugu. Bide horri jarraitu. Zertxobait aurrerago beste kartel bat aurkituko dugu, oraingoan 300 m falta direla adieraziz. Bideari jarraitu eta bidea oztopatzen duten altzairuzko habe berde batzuetara iritsi baino 15 m lehenago bidearen hasiera aurkituko dugu. Marka zuri-berde bat margotuta aurkituko dugu hormaren oinarrian. Eskalada bidea oinezko bide bertatik hasten da.

L1 (20 m, 1 aseguru, 4c). Euste lekuak dituen 7 metro inguruko hormatxoa. Parabolta txapatu ondoren, zertxobait igo eta gandorrera irten (ezk.). Zailtasuna desagertu egiten da. Metro batzuk aurrerago lepotxo batera iristen gara. Bilgunea (parabolt 1) ezkerrera 5 metro inguru mugituz aurkituko dugu.

L2 (20 m, 2 aseguru, 4b). Euste lekuak dituen plaka hasieran. Hori gaindituta gandor horizontal batetara irteten da. Metro batzuk oinez egin eta parabolt 1 duen bloke handi batera iritsiko gara (toki egokia bilgunea egiteko).

L3 (25 m, 2 aseguru, 4b). Gandorretik oinez metro batzuk egin plakatxo etzan (1 parabolts) batera iritsi arte. Gero gandorretik trepada erraz bat geratzen da bi zuhaitz handien azpian dagoen sabelera iritsi arte. Pasagune motza (parabolt 1), hasieran dirudiena baino errazagoa. Bilgunea bi zuhaitzetako batean.

L4 (45 m, 0 aseguru, 3b). Bertikalagoa den tartetxo baten bat izan ezik, gandor etzana. Progresioa bloketatik trepada erraza bat da. Bilgunea plaka baten oinarrian aurkituko dugun paraboltean. Bilgunean metro batzuk lehenago aurkituko dugun burdin berezi batean egin daiteke ere. Horrela luzea zertxobait laburragoa izango litzateke eta kideen arteko komunikazio bisuala hobeagoa.

L5 (25 m, 1 aseguru, 3b). Parabolt bat duen plakatxo bat hasieran. Ondoren, aurreko luzean bezala, horma adierazgarri batera iritsi arte, blokeen arteko trepada erraz bat dator. Bilgunea, baga baten laguntzaz, horman aurkituko dugun ageriko arroka-zubi batean antolatu behar da.

L6 (25 m, 3 aseguru, 4c). Erlaitz handi bat erdian duen 7 metro inguruko horma bertikala hasietan (2 parabolt). Zati horizontal batek azken plakatxora (parabolt 1) hurbiltzen gaitu. Hori gainditzean, metro batzuk aurrerago, bilgunea aurkituko dugu (parabolt 1).

Jaitsiera: Azken bilgunetik gazteluko hondakinetara oinez igo (3 min). Beste aldean dagoen lepora jaitsi eta marka zuri-berdeei jarraituz Església de St. Miquel elizara iritsiko gara eta hortik igotzeko erabili dugun bidera. Gailurretik aparkalekua 20-2 min inguru beharko ditugu.

Materiala: 6-7 zinta + bilgunerako materiala. Friendsak, fisureroak eta bagak.

Arroka: Kareharria

Orientazioa: Hego-mendebaldea.

Iraupena: 1h30min.

Nork ekipatua: Cristobal eta Antonio Guerrero, otsaila 2005.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Arbara Ekialdea (Ziordia) - Altzania (5a, 130 m, derrigorrez 4c)

Beste “Antxon” tankerako bidea. Arroka orokorrean ona. Nabari da kriston lana hartu dutela horma garbitzen, baina oraindik gehiago garbitu behar da. Jendea pasa ahal joango da garbitzen. Bidea ekipatuta dago, baina ez dago gaizki tramankulu batzuk eramatea tarte batzuetan aseguruen arteko distantzia zertxobait luze delako.

Antxonen jatorrizko krokisean lehen luzeari 3c/4a mailako zailtasuna ematen zaio. Egia da luzearen zati gehiena 4a mailaren inguruko zailtasunean dabilela, baina bosgarren eta seigarren aseguruen artean hori baino zailagoa den pasagune bat dago. Antxoni komentatu eta gero soilik 2-3 metro horiengatik 4c zailtasun maila ematea erabaki dut (baten bati agian zailagoa irudituko zaio; egiten den heinean jendeak esango du mailarekin asmatu dugun ala ez). Zailtasun hori jarri diot gehien bat jendea ez sartzeko 3c/4a mailako luze “erraz” bat dela pentsatuz. Pasagunea dagoen tokira iritsi arte luzean mota guztietako euste leku onak aurki daitezke, baina justu hor ez dago ezer eskuentzat (euste lekutxoak soilik), ez dago zerbait jartzeko pitzadurarik eta oinetan fidatuz pasagunea eman behar da.

Antxonen jatorrizko ideia “… Ziordian bosgarren mailako pasaguneak izango ez zituen bidea aurkitzea zen. Horretarako hormaren alde ahulenak aurkitzen saiatu nintzen, goraino iristeko asmorik gabe, bidea ez delako oso homogeneoa”. Antxonek dion modura goiko zatiak (irteerako gandorra) ez du pena merezi. Marieta bidea ireki zuen garaikoa da. Gandorratik irten ziren (belarraz nahiko jantzia) eta erdi aldera, bilgunea egiteko, parabolt bat utzi zuten. Hasieratik irteera hori ez zela oso duina iruditu zitzaien eta horregatik Marieta amaitzeko beste bat aurkitu zuten. Berak dioen bezala “Zuzaren blogean (Mendia eta eskalada) Altzaniaren irteera, iradokizun modura, gandorretik egitea aipatzen nuen, horrelako lekuetatik gustura dabilen jendea badagoelako eta landarediarekin borroketan ibiltzea ez zaielako inporta, baina niretzat ez du pena merezi”.

Gu gandorreko irteera arakatzen ibili ginen eta, egia esateko, ez du pena merezi. Goitik irten nahi bada eta R3tik gora jarraitzen bada, begetazioz oso jantzia dagoen ia 100 metroko trepada zatia gainditu beharko dugu. Zati horretan gainera arantzadun landare pilo bat dago eta arreta jarri behar zaion arroka aurkituko dugu. Zapore txarrarekin uzten duen zatia da. Horri gandorreko azken metroak gehitzen badizkiogu, sentsazio txarrekin amaitzeko aukera handiak daudela uste dut. Marieta bidea ezagututa nire ustez aukera onena (goitik irten nahi badugu) hirugarren luzeko oinarrira rapelatuz jaistea eta Marieta bidetik (ikusi sarrera) jarraitzea da.

Azken aukera bat, bosgarren mailako pasaguneak kontrako eztarritik sartzen zaizkienentzat eta tramankuluekin ibili nahi ez dutenentzat, Altzaniako lehenengo bi luzeak egin ondoren Marieta bidetik jarraitzea litzateke.

Azken aholkua. Jaitsiera harrobi barrutik egiten denez asteburuan (harrobia itxita dagoenean) egiteko bidea dugu hau. Larunbat arratsaldea edota igandean, baina hobe igandetan, harrobia guztiz itxita dagoenean.

Iristeko eta hurbiltzeko: Ikus hurrengo sarrera.

Pistatik, plaka handiren parean gaudenean, onena zuzen igotzea da. Ezpondatik igo (ahal den leku onena bilatu) eta berehala bidearen oinarrian egongo gara. “Irati” bidera hurbiltzeko bidea jarraitzen badugu eta gero hormaren oinarria jarraitzen badugu arantzak, zuhaixkak eta zikinkeri asko aurkituko dugu. Traba ugari horiekin oso nekagarria da.

L1 (30 m, 6 aseguru, 4c). Ezproitxo bat hasieran. Eskuinera egin eta lurrez jantzia dagoen zati bat zeharkatu ondoren (lur bustiarekin delikatua izan daiteke) euste leku onak dituen plaka bertikal bati ekin behar zaio. Pasagune giltza (luzeari zailtasun maila ematen dio pasagunea) 5. eta 6. aseguruen artean. Bilgune erosoa, 2 parabolt eta mailon batez osatuta.

L2 (30 m, 7 aseguru, 4c). Pasagune atletiko motza hasieran (ongi babestua). Ondoren esker aldera igotzen den kanal-pitzadura moduko batek euste leku onak dituen plaka bertikal handi baten oinarrian uzten gaitu (aseguruen artean urrutiratzeren bat bada, baina tramankuluak jartzeko aukera dago). Azken metroak belartsuak. Bilgune erosoa belardian, 2 parabolt eta mailon batez osatuta.

L2bis. Erdi oinez, erdi trepatuz (II) egiten den 30 metro inguruko zatia. Hurrengo bilgunetik bi parabolt lerro ikusiko ditugu. Eskuinekoa jarraitu behar da. Ezkerrekoa “Marieta” bidekoa da. Bilgunea mailon bat duen altzairuzko kable batez hornitutako arroka-zubi handi bat da.

L3 (40 m, 9 aseguru, 5a). Lehenengo asegurura iritsi arte (zertxobait altua), plaka bertikal motz bat. Ur-tantak dituen plaka batetik jarraitzen du. Ondoren euste leku onak dituen zati luze bat. Zortzigarren asegurua jarri ondoren, eskuinera pasa eta bilgunea baino lehen dagoen azken plakari ekin. Luze honen zailtasun nabarienak lehenengo eta azkeneko 5 metrotan aurkituko ditugu. Bilgune erosoa, 2 parabolt eta 2 eraztunez osatuta.

Goraka jarraitu nahi badugu, bi aukera daude. Lehenengoa Marieta bidearekin laugarren bilgunean elkartzea da. Horretarako begetazioz oso jantzia (arantza asko) eta arrokarekin arreta jarri behar den zatia igo beharko dugu. Zati honetan ez dago asegururik. Bigarren aukera (niretzat hoberena), L3ren oinarrira rapelatuz jaitsi eta Marieta bidearen L3tik jarraitzea litzateke.

Jaitsiera:

Goraino igotzen bagara, harrobiraino puntu gorriak jarraitu eta bertatik, pistaz, kotxeraino jaitsi.

Rapelatuz jaistea pentsatuta badaukagu, onena “Marieta” bidetik egitea da bilguneak horretarako prestatuak baititu. Bidetik jaisteko aukera egon daiteke, baina horretarako mailoiak eraman beharko lirateke eta bilgunetako ekipamendua osatu.

Materiala: 9 zinta + bilgunerako materiala. Friendsak, fisureroak eta zintak.

Arroka: Kareharria.

Orientzioa: Ekialdea.

Iraupena: 2h.

Nork ekipatua: Antxon Gorrotxategi, Susana Agirre eta Iñaki Zuza, 2018.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Peña Predicadera - Directa Eccos + Espolón Kantherbrau (5c, 175 m, derrigorrez 5c) eta Furtivos de la roca (5a, 75 m, derrigorrez 4b)

Berriro gara bueltan La Peña Predicaderan, bere eguzki eta arroka bikainaz gozatzeko. Oraingo honetan “Directa Eccos-Espolón Kantherbrau” eta “Furtivos de la roca” bideak egin ditugu. “Directa Eccos” bidea “Espolón Guanchinfú” bidetik metro batzuk ezkerrera geratzen da. Arroka, beti bezala, luxuzkoa. Orain, udazkenean, eskalatzeko toki egoki eta aproposa. Bere orientazioa dela eta (hego-ekialdea) goizetik ematen dio eguzkiak.

“Espolón el cometa” bidea ez genuen egin, baina ikusi genuenagatik (Luichy-renkrokisera lotura) “Espolón Kanthenbrau” bidea baino ekipazio urriagoa du eta aseguruak oso urruti daude. Adibidez, lehenengo luzean dauden bi paraboltak bilgunetik irten eta 20 m ingurura daude. Bigarren luzeko plaka handian (25 metro inguru izan ditu) parabolt bat eta arroka-zubi bat bakarrik aurkituko ditugu.

Peña Predicadera Parque Natural de la Sierra y los Cañones de Guara barruan kokatuta dago. Eskalada arautzen duen agindu berriaren arabera (Ots 2016), urte osoan eskalatu daiteke horma hauetan.

Iristeko eta hurbiltzeko: Ikus hurrengo sarrera.

Directa Eccos + Espolón Kantherbrau (5c, 175 m, derrigorrez 5c)

“Directa Eccos” bidearen bi luzeak plaka bertikalez osatuta daude. Lehenengo asegurua lurretik 5-6 metrotara dago. Parabolta baino bi metro lehen dagoen pitzadura batean totem cam berde bat ipini daiteke. Gero autobabesak ipintzeko aukera gutxi dago. Beraz, fisutaz eta friendsetaz ahaztu gaitezke.

Directa Eccos bideko aseguruak ez daude ipinita ez urruti, ez gertuegi. Beraien artean eskalatu egin behar da. Lehenengo bilgunea Luichy-k (lotura) adierazten duena baino metro batzuk beherago aurkitu genuen, justu grieta-kanal zabala hasten den tokian.

“Espolón Kantherbrau” bidea galdor estu eta aereo bat da, baina polita. Zailtasuna ez da hain jarraia. Zati nahiko etzanak, horma-plaka bertikalekin tartekatzen dira. Lehenengo luzean aseguruak urruti daude, baina toki egokietan ipinita daude. Bigarren luzea hobeto aseguratuta dago eta asko gozatzen da.

Bilgune guztiak erosoak dira eta bi parabolt eta bi eraztunez osatuta rapelatzeko prestatuta daude. Hala ere, guk albokoa den “Espolón del cometa” bidetik rapelatu genuen. Gandorra zabalagoa da eta hortik rapelatzea erosoagoa egiten da.

L1 (20 m, 5 aseguru, 5c). Euste lekuak dituen plaka bertikala. Hala ere, euste leku horiek bilatu egin behar dira eta oinak ere ongi ipintzea garrantzizkoa da. Ez bazara oso altua euste leku on batzuk (urrutitik nabaritzen diren horietakoak) zerbait urruti geratzen dira. Bilgunea kanal modukoaren hasieran.

L2 (30 m, 5 aseguru, 5a). Lehenengo eta bigarren aseguruen artean urrutiratzea. Zati honetan pitzaduran sartu behar da eta gorputza ongi ahokatuz (erdi herrestatuz) metroak irabazi behar dira. Ondoren euste lekuak dituen plaka bertikala. Hala ere, pauso batzuk nola eman pentsatu egin behar dira. Azken metroak oso etzanak, ia horizontalak.

L3 (45 m, 0 aseguru, 3a). “Espolón Kanthenbrau” bidearen oinarrira hurbiltzeko trantsiziozko luzea.  Zati luze batean ia oinez igotzen da (lau hanketan) bilgunetik irten eta 10 m ingurura dagoen erresalte txiki bat izan ezik (horrek ematen dio zailtasun maila luzeari). Alboan dagoen mini-ipuru batean zinta bat jarriz babes daiteke pasagunea.

L4 (40 m, 4 aseguru, 4c). Bilgunearen ezkerretik irten eta plaka labur bat gainditu. Ondoren, 5 m inguruko altuera duen horma-plaka batera iritsi arte, nahiko etzaten da, Hormatxo horretan biltzen dira luzearen zailtasun nagusiak. Kanal-gandor batetik jarraitzen du. Bilgunea gandorraren erdian.

L5 (35 m, 6 aseguru, 4c). Bere erditik kanaltxo modukoa duen gandor estua. Azken metroak errazak. “Espolón del cometa” bidetik rapelatzeko asmoa badugu, hobe da azken bilgunera igo baino eskuinera desbideratu eta “Espolón del cometa” bidearen R5 bilgunearen bila joatea.

Jaitsiera: Oinez, bidetik edo alboko bidetik (“Espolón del cometa”) rapelatuz.

Materiala: 6 zinta + bilgunerako materiala. Fisureroak eta friendsak ez dira beharrezkoak. Agian lehenengo metroak babesteko.

Arroka: Kareharria (oso trinkoa den itsasgarritasun handikoa tillita)

Orientazioa: Hego-ekialdea.

Iraupena: 2h.

Nork irekia: “Directa Eccos” Jesús Berges eta Max Garralaga, 1985;  “Espolón Kantherbrau” Felix Lambán eta Max Garralaga, 1985.

Furtivos de la roca (5a, 75 m, derrigorrez 4b)

Bide motza, baina oso polita. Ez da espresuki bertara hurbiltzeko bidea, baina egun on bat osatzeko aukera izan daiteke. Alboko bideren bat egin eta eskalatzeko gogoarekin geratzen bagara, hau izan daiteke eguna amaitzeko aukera. Arrokaren kalitatea estra-plus-gehi. Ongi ekipatua. Ez da estutasunik pasatzen.

Aipamen batzuetan L3 luzeari 5b-ko maila ematen diote. Guri askoz errazagoa iruditu zitzaigun. Sabeltxoan dagoen pasagunea izan ezik (ongi babestua) beste guztia asko disfrutatzekoa iruditu zitzaigun.

Bilguneak erosoak eta potenteak, bi parabol eta bi eraztunez osatuak. Beraz, bidea rapelatzeko prestatuta dago.

Lehenengo bi luzeak elkartzea aholkatzen dugu. Bestela bigarren luzeak funtsik gabe geratzen da.

“Jabali errante” bidetik jarraitzeko aukera ere badago. Bide batetik bestera pasatzeko ez dago inongo arazorik.

L1 (25 m, 4 aseguru, 4b). Arroka trinkoz osatutako plaka. Zerbait etzana eta aseguru nahikorekin.

L2 (15 m, 2 aseguru, 3b). Bilgunearen ezkerretik irten eta erresalte txikitxo bat gainditu ondoren asko etzaten den plaka luze bat dator. Hobe da lehenengo bi luzeak elkartzea.

L3 (35 m, 8 aseguru, 5a). Bilgunetik irten eta berehala sabeltxo bat aurkituko dugu. Bertan dago luzeko pasagune gogorrena. Gero plakak eta sabeltxoren bat. Arroka luxuzkoa denez eta ongi babestua dagoenez asko disfrutatzen da.

Jaitsiera: Bidetik rapelatzen.

Materiala: 8 zinta + bilgunerako materiala. Fisureroak eta friendsak ez dira behar.

Arroka: Kareharria (oso trinkoa den itsasgarritasun handikoa tillita)

Orientazioa: Hego-ekialdea.

Iraupena: 50 min.

Nork irekia:

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Egino - “Ekaitzean alaia” (L1) + “???” (5b, 80 m, 5b obligado)

Xabier Mugikaren bloga (Smithyrenbloga) begiratzen ari nintzela Eginoko alde honetan ireki diren azken bideen aipamenekin aurkitu nintzen. Horietako bik (“Ekaitzean alaia” eta “La última meiga”) bigarren luzea semiekipaturik daukate, baina hirugarrena, eskuinago dagoena, ia dena ekipatuta dago. Bigarren luzeko hasierako 12-15 metroak izan ezik, luzearen beste zati guztia ekipatuta dago. Pena da hasierako metro horietan parabolt bat jarri ez izana. Nahiz eta arrokak autobabesteko aukerak eman, ez duzu guztiz lasai eskalatzen lehenengo asegurua jarri arte. Autobabesak jartzen ohituta bazaude eta horrela lasai eskalatzen baduzu, ez duzu arazorik izango tarte honetan. Luzearen gainerakoa aseguruak zertxobait urruti dituen plaka nahiko bertikal batez osatua dago. Mailarekin zertxobait justu bagabiltza, fisurero edota friends joko bat eramatea ez legoke gaizki, txapen artean zerbait jartzeko (autobabesak ipintzeko aukera ona dago). 
Luzeen zailtasuna nahiko homogeneoa da. Pena tarteko zatiak kentzen dion jarraitasuna. Bigarren luzearen hasiera nahiko zikina dago (landareak). Hortik pasatzerakoan batzuk kentzen baditugu, atzetik datozenentzako hobe.
Lehenengo luzea Berrocoso anaiek (Josema eta Ibanek) eta Iker Perez-ek ekipatu zuten, baina ez dakigu nork edo nortzuk ekipatu zuten bigarrena. Ez dakigu ere zein den bidearen izena. Norbaitek informazio hori badaki, eskertuko nioke esatea.
Bidea Eginora luzeak egitera hurbildu diren horientzat aproposa izan daiteke. Beste aukera bat, metroak egin nahi baditugu, Goxo-goxo bidearekin konbinatzea izan daiteke. Azken aukera, autobabesak ipiniz eskalatzea gustukoa badugu, “Ekaitzean alaia” eta “La última meiga” bideetako bigarren luzeak egitea litzateke (guk ez genituen egin beroak hormatik kanporatu baikintuen). Luze horien informazio zehatza Smithyren blogean aurkituko duzue.

Iristeko: Egino (edo Araia) herrira hurbildu eta bertatik Leze aldera.

Hurbiltzeko: “Sector de la fuente” aldera igo. Gure bidea kaltzita harrobia izan zenaren ezkerrean dago. Sektorearen aurrean garenean, metro batzuk igo eta berehala ikusiko ditugu lehenengo paraboltak. Kotxetik 10 min inguru behar dira hurbilketan.

L1 (25 m, 8 aseguru, 5b). Diedro motz batera iritsi arte, zertxobait zikina dagoen (hormatik isurtzen den urak ekartzen duena; jendea pasa ahala garbitzen joango da) plaka etzana hasieran. Ondoren, zuhaitz handi baten parean dagoen erlaitz batera iritsi arte, plaka nahiko bertikalez osatutako tartea (ongi babestua). Azken metroak errazak. Bilgunea katez elkartutako bi paraboltez eta jaisteko mosketoi batez osatua.
L1bis (20 m, 1 aseguru, oinez). Oinez egiten den zatia. Lehenengo metroak zuhaixka batean ipinita dagoen zinta batekin babestuta daude. Bilgunea lurrezko erlaitz handi batean dago (2 arroka-zubi sendoz indartutako parabolt 1)
L2 (35 m, 7 aseguru, 5b). Bilgunearen eskuinetik irten eta zuhaitzaren eskuin aldetik igo. Lehenengo metroak errazak dira, baina nahiko zikina dago (belarrak). Arreta jarri, badira oraindik mugitzen diren harri batzuk. Euste leku onak dituen plaka bertikal baten oinarrira iristen da. Plaka horren lehenengo 5 metroetan ez dago asegururik eta autobabestu egin behar da. Lehenengo parabolta bilgunetik 10-12 metrotara egon daiteke. Lehenengo zati horrek autobabesak jartzeko aukera ematen du (fisureroak edota friendsak ongi sartzen diren pitzadurak daude; zuhaitzean zintaren bat jartzeko aukera ere bada), baina faltan botatzen da parabolt bat.
Ondoren euste leku onak dituen plaka bertikal batetik jarraitzen du bideak. Aseguruak zertxobait urruti geratzen dira, baina arrokak aseguruen artean autobabesak jartzeko aukera ematen du. Azken metroak ez dira hain bertikalak. Euste leku oneko luzea. Bilgunea katez elkartutako 2 parabolt eta eraztunez osatua.

Jaitsiera: Bidetik rapelatuz. Kontuz, soka trabatzeko aukera dago.

Materiala: 8-10 zinta + bilgunerako materiala. Friends edota fisurero joko bat.
Arroka: Kareharria. 
Orientazioa: Hego-ekialdea. Egun osoan eguzkiak ematen dio. 
Iraupena: 1h. Jaisteko beste ordubete kontatu.
Nork ekipatua: L1 Josema Berrocoso, Iban Berrocoso eta Iker Perez, ots-mar 2017; L2 ezezaguna.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Aiztondo - Ainhoa (5c, 120 m, derrigorrez 5b)

AIPAMEN EGUNERATUA

Aurrez Aiztondon deskribatu diren bideen antzekoa. Bidea arroka trinkoz osatutako plaka etzanetatik zehar doa. Begetaziorik gabeko kalitatezko arroka.

Bidea oso ongi ekipatua dago. Orain dela gutxi berrekipatu dute (Nafarroako Mendi Federazioko hornikuntza batzordeko kidea den Joseba Arlegik). Lehen azken metroak “Clasica sur” bidearekin partekatzen zituen. Orain bere irteera propioa du, sabai handiaren ezker aldetik.

Urte osoan eskala daiteke. Jaitsiera bidetik rapelatuz edo oinez egiten da. Bilgune guztiak eraztunekin rapelatzeko prestatuta daude.

Uharteko bideen krokis berria Mendi eta Eskalada kirolen Nafarroako Federazioko helbide honetan aurki daiteke:

http://www.nafarmendi.org/contenido/aiztondo-uharte-arakil

Iristeko: Irurtzun edo Altsasutik Uharte Arakil herrira hurbildu A-15 autobidea erabiliz. Herria zeharkatu eta Irañetako norabidea hartu (NA-2410). Errekaren ondoan dagoen aisia-leku bat igaro ondoren ezkerrera doan pista bat hartu. Pista honek Uharte Arakil udalak eskalatzaileentzat eginiko parkingera eramango gaitu berehala (poste batekin adierazita dago).

Hurbiltzeko: Pareta dagoen aldera abiatu. Berehala bidezidor bat aurkituko dugu. Jarraitu eta 10 minututan bidearen oinean gara.

L1 (30 m, 8 aseguru, 4a): Irrintzi bidearekin batera partekatzen den luzea. Arroka trinkoz osatutako plaka etzana. Erraza, bilgunera iritsi baino metro batzuk lehenago dauden pasagunetxo batzuk izan ezik.

L2 (30 m, 9 aseguru, 5a): Ezkerrera  irten euste-leku ugari dituen zati erraz batetik. Hirugarren aseguruan ezkerrera jo (zuzen igota Irrintzi bidetik jarraituko genuke) eta berehala, aseguruak jarraituz, zuzen gora, plaka trinko batetik igo,bi zuhaixken ezkerretik. Luzearen azken zatian, bilgunera iristeko, bideak ezker aldera jotzen du.

L3 (30 m, 8 aseguru, 5b): Bilgunetik irten eta berehala euste-leku oneko plakatxo bertikal bat. Ondoren gure ezkerrean dagoen arte handira jotzen du bideak. Pitzadura-kanal etzan batetik gora emeki eginez, zeharkaldi baten bidez, artera iritsiko gara.

Bilgunera iristeko azken zatia euste leku onak dituen plaka bertikala da.

L4 (30 m, 11 aseguru, 5c):  Arroka trinkoz osatutako plaka bertikala bilgunetik irten eta berehala. Bertan dago, bigarren eta hirugarren aseguruen artean (azken hau zerbait ezkutatuta), bidearen pasagunetxo teknikoena. Euste leku ona urruti geratzen da. Ez bazara altua estutu egin beharko duzu. Hori gainditu eta apur bat gorago (5 eta 6. aseguruen artean), beste pasagunetxo tekniko bat aurkituko dugu, baina hau aurrekoa baino apur bat errazagoa. Sabai handiaren ezker aldera iritsi arte, bideak euste leku pilo bat dituen zati erraz batetik jarraitzen du. Zerbait estutu behar da, baina 2 paraboltez ongi babestua dago. Bilgunea erlaitz handi eta eroso batean egiten da. “Clasica sur” bidearekin partekatzen da.

L4bis (8 m, 0 aseguru, 3b): Pitzadura-diedro bat gainditu behar da azken bilgunera iristeko. Bilgunea lurrean dago eta 2 paraboltez osatuta dago. Azken metro hauek errazak dira, baina arrokarekin arreta izan behar da.

Jaitsiera: Bidetik rapelatzen edo, erosoagoa eta azkarragoa, oinez. Metro batzuk igo eta eskuinera pasatu (mugarria). Oinez zabalgune bat zeharkatu eta gandor txiki batera igo (mugarriak). Gandorretik egokien ikusten dugun lekutik, destrepatuz (zati delikatua), Iñaki Goñi bidearen azken bilgune ingurura jaitsi. Hortik aurrera oinez jaisten da (mugarriak jarraitu).

Bidetik rapelatzen. 70 metroko soka bakarrarekin eskalatzen badugu, lau rapel beharko ditugu. 60 metroko bi sokekin bi saioetan jaisten da. Lehenengo R4tik R2ra eta bigarrena R2tik lurrera.

Materiala: 11 zinta + bilgunetarako materiala. Friend eta fisureroak soberan daude.

Arroka: Kareharria

Orientazioa: Hegoa

Iraupena: 1h45.

Ekipamendua: FNDME-ko Ekipamenduen Batzordeak ekipatua. 

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Arbara Ekialdea (Ziordia) - Marieta (5c, 210 m, derrigorrez 5b)

Antxon Gorrotxategi eta bere lagunek ireki eta ekipatutako beste bidea dugu hau. Aspaldidanik egiteko gogoa geneukan, baina gauza batengatik edo besterengatik atzeratzen joan gara. Bidea “Antxonen “estilokoa” da. Arroka oso ona, baina oraindik garbitu beharra dauka (mugitzen diren harriak, sastraka…etab). Sokada desberdinek egiten duten heinean garbitzen joango da.

Autobabestu beharreko zonalde ugari dituen semiekipatutako bidea da. Eskalatzeko luze politak, eskaladari jarraitasuna apurtzen dioten erdi oinez, erdi trepada eginez igo behar diren zati batzuez tartekatuta. Plakez osatutako luzeak paraboltez ongi aseguratuta daude eta autobabesteko aukerak ematen dituzten luzeetan parabolt gutxi daude edota urrutiratzeak daude.

Bidearen izenak orain dela urte batzuk hildako Javier Krahe abeslariak hain ezaguna egin zuen abestiaren omenez jarrita dago. Bidea ireki dutenen deskribapena Iñaki Zuzaren blogean aurki daiteke (klikatu hemen).

Bidea aurkitzeko erraza da. Plaka handian dagoen zuhaitz handi bati begia bota behar zaio (ikus bidearen argazkia). Plakatxoa izenarekin bidearen oinean.

Azken gomendioa. Jaitsiera harrobitik egiten denez, bidea asteburuan, harrobiak lana egiten ez duenean, egitea komeni da. Larunbata arratsaldean ongi, baina hobe igandean egiten bada, orduan harrobia guztiz itxita egoten baita.

Iristeko eta hurbiltzeko: Ikus hurrengo sarrera.

Hormaren oinarritik gertu gaudenean hobe da metro batzuk beherago dagoen bidezidorrari jarraitzea. Hormaren oinarriari jarraitzen badiogu arantzez eta sastrakaz josia dagoen eremua aurkituko dugu.

L1 (30 m, 3 aseguru, 4c). Erdiraino babestuta (arroka-zubi eta 2 paraboltez) dagoen pitzadurez eta euste lekuz betetako plaka. Luzearen bigarren zatia autobabestu beharra dago. Fisureroak friendsak baino hobeto sartzen dira, baina horiek ere ongi sartzen dira. Bigarren parabolta txapatu ondoren oinetan fidatu beharreko zeharkaldi labur bat egin behar da eta eskuinera pasa. Bilgunera iritsi baino lehen pasagune fin bat dago, baina zuhaixka txiki batean zinta bat ipiniz babes daiteke.

L2 (35 m, 9 aseguru, 5c). Bilgunearen ezkerretik irten. Lehen asegurua txapatu ondoren, txapa goitik dugula, pasagune fin bat gainditzen da. Ondoren eskuinera pasa eta kanal-pitzadura okertu batetik (zikin samarra) jarraitu. Traba egiten (nahikotxo) duen zuhaixka dago. Azken metroetan ezkerrean dagoen plaka trinkora irten eta euste leku onak dituen arrokatik igo (begi bistaz ematen duena baino kalitate hobeagoa du). Azken metroak etzanak, baina arrokarekin arreta izan behar da. Azken zati honetan arroka zubiren batean edota zuhaixkaren batean zintaren bat jartzeko aukera dago.

L2bis. Hurrengo plakara iristeko erdi oinez, erdi trepada eginez (II) egiten diren 25 m. Parabolt 2 lerro aurkituko ditugu. Gurea ezkerrekoa da. Eskuinekoa Antxon eta bere lagunek ekipatu berri duten beste bide batekoa da (bideak “Altzania” izena du).

L3 (40 m, 8 aseguru, 4c). Ur-tantaz osatutako plaka etzana hasieran. Gero, sabaitxo batera iritsi arte, bertikalagoa jartzen da. Ondoren plaka bertikalagoaz osatutako tartea, baina beti euste leku eta arroka onarekin.

L4 (30 m, 4 aseguru, 3b). Euste leku onak dituen arrokatik trepatu behar da. Arroka ona da, baina blokeren batekin arreta izan behar da. Lau arroka-zubik (hiru luzeko lehen erdian eta bestea ia amaieran) bidea nondik doan erakusten dute. Bilgunea gure eskuinean geratzen den gutxi definitutako ezproiaren tontorrean aurkituko dugu.

L4bis. Erdi oinez, erdi trepada eginez (II) igotzen den 40 metroko zati belartsua. Puntu gorriak jarraitu behar dira.

L5 (40 m, 6 aseguru, 4c). Zuzen igo eta sabeltxo bat gainditu (parabolt batez ongi babestua). Luze osoa zeharkatzen duen kanal-pitzadura zabal batera irteten gara. Kanalak euste leku onak ditu, zikin samar dago, baina txapen artean fisuak edota friendsak sartzeko aukera ematen du. Erdian bloke handi bat duen (parabolt batez ongi babestua) tximinia-diedro labur batetik irteten da gora.

Jaitsiera: Harrobiraino puntu gorriak jarraitu. Bertan gaudela, harrobiko pistetatik kotxeraino jaitsi.

Materiala: 10-13 zinta + bilgunerako materiala. Friendsak, fisureroak eta zintak.

Arroka: Kareharria

Orientazioa: Eki aldea.

Iraupena: 3h

Nork ekipatutakoa: Iñaki Gorrotxategi, Susana Agirre y Antxon Gorrotxategi, 2017.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu

Sagüetako Horma (Canfrac) - Sendero Límite I (6a+, 105 m, derrigorrez 5b/A0/1) eta II (6a, 105 m, derrigorrez 5b/A0/1)

Sendero Límiteko kideek  Aragon bailaran dagoen Sagüeta horman pare bat bide ireki dituzte. Betiko moduan luxuzko bideak.

Horma hego-ekialdera  orientatuta dagoenez eguzkiak egun osoan ematen dio, goizeko lehen orduetatik arratsaldeko azken horietara. Beraz, bero handiko egun bat ez aukeratzen saiatu bestela bero asko pasako duzue eta.

Makurdurez osatutako lehen metroak izan ezik, bi bideak plaka handi eta jarrai bat izatea dute ezaugarri nagusia. Plaka, plaka eta plaka gehiago. Plakeroa bazara gozatuko duzu, bestela apurutxoren bat edo beste pasatuko duzu. Maila 5c duten luzeak, orokorrean, ibilbide gehiengoan 5b maila duten itsasgarritasunezko plakak dira, baina bi edo hiru pasagunetxo gogorragoak dituzte non estutu behar den. Pasagune horiek dira luzeei maila ematen diotenak.

Hasierako makurdurak A0 modura (besoetan indarra baduzu) edota A1 modura (Daisy chain eta hankentzako zinta baten laguntzarekin) egin daitezke. Makurduren tartea zertxobait zikina dago (hormatik labaintzen den urak ekartzen duena), baina ez du gehiegi trabatzen.

Plakak behetik ikusita ematen dutena baino etzanagoak dira eta oinekin ongi igotzen da. Gainera tarteka zimurdura marroi txiki batzuk agertzen ditu harkaitzak. Primerako euste-lekuak dira hankak igotzeko (igotzen jarraitzeko oinarrizko gauza).

Bideak  oso ongi ekipatuak daude paraboltekin (plaketan) eta arroka-zubiekin (pitzadura eta zuloetan). Bilguneak erosoak dira. Sendero Límite II bidean katez elkartutako  2 paraboltez osatuta daude. Gainera jaisteko mosketoia dute. Sendero Límite I bidean ere bi paraboltez osatuta daude, baina ez daude lotuta. Bi parabolt horietako batek eraztun handi bat darama.

Bi bideetako R2 eta R3 bilguneak soka estatiko batez lotuta daude eta R4 bilgunea bi bideena da. Beraz, bide batekin bestera pasatzeko aukera dago. R1 bilguneak ez daude lotuta, baina oso gertu daudenez hemen ere batetik bestera pasatzeko aukera egon daiteke.

Rapelatzeko hobe da Sendero Límite II bidetik egitea, baina Sendero Límite I bidetik ere jaitsi daiteke. 60 metroko bi sokekin bi rapel erosotan behean zara. Bi soka motzagoekin (50 m) ere jaitsi daiteke, baina sokak oso justu iristen dira R2 bilgunera.

Iristeko eta hurbiltzeko: Canfranc-Estación herritik Candanchu aldera igo eta Santa Cristina hotelera sartzeko errepidea hartu. Bere amaieraraino errepide zaharretik jarraitu. Bertan kotxea aparkatzeko tokia aurkituko dugu (5 kotxeentzako lekua egon daiteke).

Errepide nagusira irten eta bazterbidetik emergentziako balaztatze seinale batetaraino iritsi arte 100-150 m jaitsi. Bertan mugarri batzuk eta bidezidor bat jaiotzen dela ikusiko dugu. Bertatik igo eta berehala soka finko batekin aurkituko gara. Tarte malkartsu bat gainditzeko balio du. Ezpel baso batean sartuko gara. Bidea baso barrutik doa. Oso bide polita da. Hasieran oso eroso igotzen da zig-zag zabalak eginez igotzen baita. Azken partean bidea malkartsuagoa da. Noizbehinka Sendero Límite kideek jartzen dituzten ohiko perretxiko laranja batzuk aurkituko ditugu bidea adierazten. Hormaren oinarrira iristen ari garenean beste soka finko bat aurkituko dugu. Kotxetik guztira 15 min inguru behar dira bide osoa egiteko (ikus krokisa).

Soka finkoak jaisteko edo, suposatzen dut, lurra bustita dagoen kasuetarako prestatuta daude.

Sendero Límite II (6a, 105 m, derrigorrez 5b/A_0/1)

Albokoa baino bide homogeneoagoa. Sarrerako makurdura azeratzeko Sendero Límite bidekoa baino gogorragoa iruditu zitzaigun.

L1 (25 m, 10 aseguru, 6a edo 5b/A_0/1). Euste-lekuak dituen makurdura, baina ongi igarotzeko besoz indartsu ibili behar dena. Bosgarren asegururaino estutu behar da. Ondoren, plaka erraz batetik igotzen da. R1 bilgunera iritsi baino lehen itsasgarritasunezko pasagunetxo bat dago. Makurdura oinentzat zinta baten laguntzarekin azero modura gaindi daiteke.

L2 (25 m, 10 aseguru, 5c). Zertxobait etzana den plaka hasieran. Luzeko azken zatia bertikalagoa da. Bertikala den zati horren hasieran zimurdura marroiez osatutako tartetxo bat dago (oso polita eskalatzeko).

L3 (30 m, 11 aseguru, 5c). Plaka, plaka eta plaka gehiago. Itsasgarritasunezko pasagunetxo finen pare bat (amaiera aldera).

L4 (25 m, 7 aseguru, 5a). Itsasgarritasunezko pasagunetxoren bat duen plaka hasieran plaka. Ondoren, etzan egiten da eta euste-leku gehiago agertzen ditu.

Sendero Límite I (6a+, 105 m, derrigorrez 5b/A_0/1)

Albokoa baino bide errazagoa. Sarrerako makurdura gogorragoa da, baina motzagoa ere. Hasierako sabaitxoa gainditu ondoren makurdura tartea Sendero Límite II bidekoa baino errazago gainditzen da. Oraindik ez, baina denborarekin arroka-zubietan jarritako sokak higatzen joango dira. Kasu horretarako ordezko zintak aurreikusi.

L1 (25 m, 13 aseguru, 6a+ edo 5b/A_0/1). Oinentzako zinta batekin eta A0 modura gaindi daitekeen sabai motz bat hasieran. Zertxobait igo eta zeharkaldi labur bat egin ezkerrera. Azken metroak euste-lekuak dituen plaka etzan batetik egiten dira.

L2 (25 m, 11 aseguru, 4b). Euste-leku, pitzadura eta arroka-zubi ugari dituen plaka etzana.

L3 (30 m, 11 aseguru, 5c). Plaka, plaka eta plaka gehiago. Zimurdura marroiez osaturako tartea (oso polita) luzearen bigarren laurdenean. Pasagunetxo finagoren bat amaiera aldera, gehien bat harkaitza zertxobait zikina dagoelako.

L4 (25 m, 7 aseguru, 4c). Zimurdurak dituen plaka hasieran, gero etzan egiten da. Azken metroak diedro etzanaren ezker aldean geratzen den plaka etzanetik egiten dira.

Jaitsiera: Bi bideentzat berdina. Sendero Límite II bidetik raperlatzen (60 metroko bi sokekin) edo oinez bidezidorretik (20 min). 50 metroko sokekin ere rapela daiteke, baina soka oso justu iristen da R2 bilgunera (arreta izan).

Materiala: 11-13 zinta + bilgunerako materiala. Friends eta fisureroak ez dira beharrezkoak.

Arroka: Kareharria.

Orientazioa: Hego-ekialdea. Egun osoan eguzkiak ematen dio.

Iraupena: 2h inguru (bakoitza)

Nork ekipatuta: Luis Royo eta Julio Benedé, 2015.

Cambiar idioma (Castellano)

Jarraitu