Aspalditik nuen Sendero Limiteko kideek hainbat
bide ireki dituzten toki honen berri, baina ez nuen erreferentziarik aurkitzen
Interneten eta “debekualdia” ireki arte esperoan nengoen tokiari bisitatxo bat
egiteko. Orain dela gutxi Isabel Armendárizen erreferentzia bat aurkitu nuen
(2022ko irailaren amaierakoa) Montañera Adebán mendi taldeko blogean (hona hemen lotura) eta bagenuen aitzakia
bisita egiteko.
Guk Vilma bidea egin dugu, baina ezkerrean
beste bide bat dago (Pedro Picapiedra) eta eskuinean beste bat (Rocadura).
Antzeko zailtasuna dutela dirudi, baina ez dut daturik. Pedro Picapiedratik
rapelatzen ari ginela (bilguneak katearekin loturiko 2 paraboltez eta eraztun
batez osatuta daude) beste parabolt lerro bat ikusi genuen ezkerreago. Bide
guzti horiei buruz ez dut informaziorik, baina, seguru nago, azaltzen joango
direla. Aipatu ditudan 3 bide horien izenak hormaren oinarrian margotuta daude.
Vilma bidea, Sendero Limite kideen ezagutzen
ditudan bide guztiak bezala, oso ongi ekipatua dago eta ez da estutasunik
pasatzen. Gehienbat itsasgarritasun izugarria duten plaka etzanetatik
eskalatzen da. Urrutitik begiratuta
plaka erraldoiak barruti beltz ugari dituela (ur-arrasto handiak)
ikusten da eta arroka irristakorra dela edota egon daitekeela dirudi. Guztiz
kontrakoa. Oso itsaspen ona duen arroka da. Gainera, jendea pasa ahala,
hobetzen joango da.
Giltza den luzea da hirugarrena da. Krokis
originalean 5c zailtasun maila ematen diote. Hiru-lau metro dituen horma
bertikalak euste lekuak ditu, oso ongi babestua dago eta ez dut uste 5c denik
(jendea baieztatzen joango da horrela den) 5b baizik. Gainera oso erraza dago
A0 moduan egiteko. Goiko plaka luzeari 5b zailtasun maila ematen diote krokis
originalean eta niretzat zertxobait errazagoa da (5a ingurukoa). Gainera, azken
zati hori oso ongi txapatuta dago eta ez da estutasunik pasatzen.
Pedro Picapiedra bidearen R2 eta R3 Vilma
bideko R2 eta R3tik 4-5 metro ezkerrera kokatuta daude. Bidea uzteko beharrean
bagaude (adibidez, bat-bateko euri jasa handi baten aurrean), posible ikusten
da bilgune horietatik besteetara pasatzea arazo handirik gabe. R3 bilgunetik
aurrera hobe gora igotzea. Bilgune guztiak toki erosoetan daude jarrita eta 2
paraboltez osatuta daude (gailurreko pinuan egiten den azkena izan ezik).
Seguru berriko itzuliko garen toki berri eta
ederra.
Iristeko
eta hurbiltzeko: Llanos de Bozuelo
delakora GR-tik edota Machos bidetik igo daiteke. Ikus hurrengo sarrera.
Llanos de Bozuelotik plaka handiaren aurrean
kokatu arte bidetik oinez igo. Errekara jaitsi eta egokien ikusten dugun
tokitik zeharkatu. Llanos de Bozuelotik bideen oinarriraino 10-15 min inguru dira.
Errekaren ur-emariaren arabera agian oinetakoak
kendu beharko dira gurutzatzeko.
L1 (30 m,
9 aseguru, 4c).
Hasierako diedro laburra gainditu. Pinu handi bat duen erlaitz belartsu batera
irtengo gara. Plakaren hasierak sabel bat du. Zuzen igota, arrokatik, oso
gogorra irteten da. Eskerrak pinu handiaren adarrak daudela. “Tarzan” modura
ibiliz, pinuaren adarren laguntzarekin, zertxobait igo eta ondoren plakatik
igo. Erresalte txiki batek eta amaierako plakatxoak bilgunean uzten gaituzte.
L2 (20 m,
5 aseguru, 4b).
Harri handi baten ezkerretik doan plaka. Lehen metroak pitzatutako granitoz
(kuartzita modukoa) osatuta dago eta euste leku onak ditu. Azken metroak
harmaila batzuetatik.
L3 (35 m,
11 aseguru, 5b).
Oso etzana den plakatxo batek hormaren oinarrian uzten gaitu. Ofitaz osatutako
eta euste lekuak dituen horma laburra bi paraboltekin babestuta dago.
Bigarrenak zinta handi bat jarrita du. Horrela ez da hainbeste igo behar
txapatzeko (A0 modura egin behar duenarentzat ere lagungarria da eta gauza
errazten du). Gero plaka etzan luze bat itsasgarritasunezko pasaguneekin. Plaka
hori emeki ezkerrera eginez igotzen da.
L4 (20 m,
4 aseguru, 4a).
Erresaltera iritsi arte, itsasgarritasunezko plaka etzan erraza. Erresaltea oso
ongi babestua dago eta hasieran ematen duena baino askoz errazagoa da. Bilgunea
pinu handi batean (eskuinekoan).
L5 (35 m,
6 aseguru, 3b).
Azken luze plaka etzanetatik doa. Gailurrera hurbiltzen garen heinean etzanago bihurtzen
dira. Azken txapa izan ezik, txapa guztiak txikiak dira. Ez nahastu, azken
bilgunea ez da txapa handia aurkituko dugun tokian egin behar. Gailurrera igo
eta bertan pinu bat ikusiko duzue. Bertan egiten da bilera. Adar sendotan
kokatutako bi soka zati dira mailon batekin lotutakoak.
Jaitsiera: Pedro Picapiedra
bidetik rapelatuz. 60 metroko 2 sokekin guk R5etik, R3ra jaitsi ginen. Hortik
R2ra eta R2tik lurrera.
Lehen 3 rapelak 60 metroko soka bakar batekin
egin daitezke (rapelak ez dituzte 30 metroak gainditzen; agian erosoagoa eta
azkarragoa), baina azken rapela luzeagoa da (40 m ingurukoa) eta sokak
elkartzea behartzen du.
Oinez jaisteko aukera ere badago (gailurretik
eskuinera), baina Lumiachako iboi aldera.
Materiala: 11 zinta + bilgunerako
materiala. Friendsak eta fisureroak ez dira beharrezkoak.
Arroka: Granitoa.
Orientazioa:
Mendebaldea.
Iraupena: 1h 30min
Nork
irekia/ekipatua:
Enrique Recio, Luis Royo eta Julio Benedé, ekaina 2020.
0 comentarios:
Publicar un comentario